Rıza Çelik

korkarım yalnız öleceğim dedim, bir aynaya. yeraltı meyhanelerinden sarhoş çıkıp asfalta ağız silen serseri yol kenarıydım, bakarken. durup dörtlüler yaktığım hayatın evresi bu vakit. bir an intiharı yakıştırdım kendime.  üstümde kareli gömlekler, açılara dik yaraşır süratle çarpıştığım yüzlerde buldum kendimi. affedemediğim tanrılar dizdim metinlere. tarlaya dikilmiş karga kovucusuydum bazen . bu çirkinliğim ona yakışırdı ancak. hala daha düşünürüm, kafam bardaktan dudaklara düşen suyun her yutkunuşta akla getirdiği anılar kadar karışık. kimisi için çok üzgündüm, sonuçlarını bile bile yapmış olsakta. ki sevişmenin de eksilmek olduğunu öğrendim çoğu kez. defarlarca eskilmeyi de sevdim. ama aşırılığı fazlalıkta aradığında yok oluyorsun.  insanın gerçekten en büyük şansıdır zaman. ben tüm şansımı kaybettim eksilerek. şimdi  rehberler alfabedik sıralarla isim kovalamaca yarışında ben ellerime vakit ayıramayacak kadar tutunamaz haldeyim. intiharı düşünd