Rıza Çelik

- hayır hayır,  doğru değil yüzünde öyle konu olacak kafa tutan bir güneş saçlarından düşen güvercin yalan ! türettiğim şarkılar hep yarım ki benim yerinde bulunamayan aklım beni kendinle bir saymaya yakın  çocukluğumun özenilesi komşu çocuğu gibi beslemiş kin farkın yok geçmişimden ki henüz bir geçmişi yaratmadık birbirimize işte karşımdasın adının bir zamanlar geçtiği cümleleri okurken herşeyin yine seninle bitmesi de hazin... yaklaş!ma arkamda firari müteahhitlerin uzun beyaz koridor genişliği bir kolona dayadım sırtımı dudaklarım boşlukta  dur çünkü  kültür bakanlığında yasaklanan kitaplarda ağzım ne desem  uykularının nadasında masallarda ne sussam kulağına küpe olmayacak kadar unutkanlığın ne dilesem kanlı'ğında kalan olay yerinde sarhoşun şarap sanılgısı. buraya tarih bilimcileri gelsin, benim yaralarımdan ölüler akıyor ! ölü şehirler, ölü sokak lambaları, ölü kahveler, ölü neşteri tende yarım kalan yaralılar akıyor ! evet üstünde annesini kı

evet doğru  pek beceremem aklımdakileri sıraya koymayı öyle karmaşık ve öyle iç içe geçmiş kan damarları o saydam yüzünün ışığına kafa tutan güneş git gide çoğan nehirlerindeki yavru güvercinler düşen tüm sessiz harfler için soluğundan şarkılar türettim beni kendine bir saysan yeter hem insan düştüğünde bir tek kurtarılmayı bekler sayıların nereden başlayacağı önemi yok herşeyin seninle başlaması kafi bir ihtiyaç işte karşımdasın her hangi bir kelime topluluğunda birleşmiş adın öyle anlamlı ifadesi gözlerinin kapanmaya yakın kepengi  yetişmeye çalışır koşuşturmalarım  telafüzünü dilimden döndüremeğim cümleler bana öyle yakınsın bir pasaj boşluğu kenarında dudaklarında gelecek adımlarımızın yollarını görüyorum lütfen bu kadar yaklaşma firari bir kitap ağzımdan soluğun  sanki üşürken  sanki düşerken belime sarılasın diye bahane soğuğu, öyle tatlı gösterişli bir fotoğrafın karşılıklı el çarpışması o ambulans gelmesin  benim yaralarımdan s

ala şafağında geceye saydam düşmüş yüzün güvercinler akan nehir saçlarından boynun bir yatak oluşu okyanusa, gülüşünden çarpan güneşi kısık gözlerim ağırlığına düşen sessiz harfler beni milyon kere say sayılar kirpiklerinden başlarken sıfıra değmeyen dilin, benim tenime değiyor. dur, ellerinin parmaklarıma çarpışı hazin bir kazanın yaralanmaya burun deliklerinden başlamak, keskin gözlerinden acil bir ambulans çıkar ki sen üstüne düştüğüm bulut ki sen belime sarılan ağaç ki sen baharı üstüne kuşanmış yeşil yaralar her zaman acı doğurmaz bir annedir cenneti telifi gözlerine çekmiş haktır keskin bakışın nefesimi kesme,dur soluğunu enseme gizlemiş melek yaklaşma, bir günahı fırça geçirmiş dudaklarımdan boyamak dudaklarını hem benim saçlarım tiner kokar biraz, ağır ol, başın dönüyor yaşamaktan. ufak bir ceylanın gece titreyişi duruyor eylül kıvrımında yanaklarının bırak suyunu şiirlerden beslediğim bir el döküyorum yüzüne öyle narin,saf,yumuşak hayır,bir gerekçesi yok sözlerimin doğa bir şe